Pastoraat
Het pastorale team bestaat uit de predikant, drie ouderlingen en twee pastorale medewerkers.
Ons doel is de band met onze gemeenteleden te versterken en de waarde van het pastoraat meer naar voren te brengen. De beide pastorale medewerksters ondersteunen de ouderlingen, die ieder een wijk hebben.
Het pastorale team belt gemeenteleden of zij er prijs op stellen bezoek te krijgen.
Bij ziekte of ziekenhuisopname kunt u contact opnemen met de coördinator van het pastoraat zodat er de nodige aandacht aan besteed wordt.
De coördinator in onze gemeente is: Ank de Kock, Meidoornlaan 8, Telefoon 0183-633755.
De wijken zijn als onderstaand ingedeeld:
De wijk van Adrie en Tineke Hagenaar is:
Anjerlaan, Tulpenlaan, Rozenpad, Seringenlaan, Waaldijk, Sportlaan, Groeneweg, Molenweg en de plaatsen Herwijnen, Hellouw, Haaften en Brakel.
De wijk van Aty de Groot is:
Dalemse Zeiving, Dalem, Gorinchem en Schelluinen.
De wijk van Janie Tromp is:
Vuren-West, Poldersekade, De Meent, De Geer, De Twee Morgen, De Tien Hont, De Waay, De Vliet en Zorgcentrum Avondlicht in Herwijnen.
De wijk van Corrie Weeda is:
De Rietput, Molenlaan, Spreeuwenlaan, Mussenlaan, Vinkenlaan, Merellaan, Eksterstraat en Achterdijk.
De wijk van Ank de Kock is:
Mildijk, Dorpsstraat, Beukenlaan, Enk, Esdoornlaan, Meidoornlaan, Lijsterbeslaan, Elzenlaan, Lindelaan en Capelle a/d IJssel.
Wijdekerk
Na een uitgebreid voortraject (open beraad) heeft de kerkenraad in haar vergadering van 31 maart 2010 besloten dat in onze gemeente het zegenen van andere levensverbintenissen mogelijk is.
Inmiddels zijn we ook aangesloten bij Wijdekerk.
Hieronder staan de in memoriams vermeld van de gemeenteleden, die worden herdacht tijdens de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
IN MEMORIAM
ANNA GEERTRUI VAN WILGEN-HOL
Op 13 december 2024 overleed Annie van Wilgen op de leeftijd van (op één dag na), 87 jaar. De laatste jaren verbleef zij in Avondlicht in Herwijnen, omdat ze steeds meer moeite kreeg met het vasthouden van de rode levenslijnen. Het blijft heel verdrietig te moeten zien hoezeer mensen langzaam in de schemer opgaan en voor omstanders en zichzelf onzichtbaar en onherkenbaar worden. Ik heb haar niet gekend in de kracht van haar leven, maar als ik de verhalen zo hoor van hen, die nauw met haar samenwerkten dan word ik gewaar een toegewijd kerkenraadslid, die graag haar steentje bijdroeg zonder zich daarop voor te staan. Afkondigen was bepaald niet haar liefde, maar haar ambt dragen zag zij als een eervolle functie die zij met verve bekleedde. Ik ontmoette haar voor het laatst tijdens de Paasviering in Avondlicht, waarbij zij eigenlijk niet meer in staat was de dienst goed te volgen. Zij heeft daar een liefdevolle verzorging gekend, waarvoor haar man en kinderen veel waardering hadden.
Afkomstig uit een gezin van tien kinderen, van wie de vader reeds op jonge leeftijd wegviel bouwde zij met graagte aan haar eigen levensloop door de verpleging in te gaan. Werkzaam in het diaconessenhuis te Utrecht bouwde zij aan haar toekomst totdat bleek, dat haar moeder het niet alleen aankon. Zij cijferde zichzelf weg en hielp haar moeder met de opvoeding van haar nog thuis verblijvende broertjes en zusjes. Weer later ontmoet zij haar man en schikte zij zich opnieuw door onverschrokken het boerenleven zich eigen te maken.
Haar kinderen benadrukten, dat zij moeder herinneren als een vrouw, die het hart op de tong had en soms emotievol zei wat ze vond.
Ik eindig met een citaat, dat ik kreeg van Ria uit een oude kerkbode, waarin Annie zich voorstelt aan de gemeente:
‘Mij is gevraagd om het ambt van ouderling op me te nemen. Hoewel ik altijd wel actief ben geweest in de kerk, o.a. te Heukelum, is dit toch een grote stap. Ik geloof, dat je in alle omstandigheden ook als ouderling, jezelf moet blijven en dan niet moet denken: ‘Dat kan ik niet’, want dat weet je helemaal niet. En zo wil ik vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaan.’
Wat daaraan nog toe te voegen? Misschien alleen dit, dat haar man Arie, die zo ongelooflijk trouw zijn vrouw in goede en minder goede tijden terzijde bleef staan, ook in deze woorden troost mag vinden.
Rob Visser
IN MEMORIAM
ADRIANA LANKHORST-WILDSCHUT
Een lied over een sterke vrouw
Een sterke vrouw is veel waard.
ze is meer waard dan de mooiste edelstenen.
Haar man vertrouwt op haar,
en daarom gaat het goed met hem.
Ze geeft hem geluk en vreugde,
haar hele leven lang.
Spreuken 31 vers: 10-12
Op de vroege zondagochtend van 8 december 2024 is na een kort doch heftig ziekbed overleden Adriana Lankhorst-Wildschut in de leeftijd van 90 jaar. Op de voorkant van de rouwkaart stond Spreuken 31 vers 10-12. Het leven van Atie, zoals wij haar kenden, stond in het teken van lief, goedhartig en zorgzaam voor haar man, kinderen en kleinkinderen. Atie was een vrolijke, goedlachse vrouw met altijd aandacht voor je als je bij haar op bezoek
kwam. Haar hobby was tuinieren en dat deed zij met grote overgave samen met Henk met wie zij meer dan 64 jaar getrouwd was. Haar begrafenis in een kleine besloten kring op dinsdag 10 december op de begraafplaats aan de Graaf Reinaldweg had zij voorbereid zoals zij het graag wilde. Wij wensen Henk, haar kinderen en kleinkinderen veel sterkte en Gods nabijheid toe.
Ank de Kock, ouderling
IN MEMORIAM
NEL VERMEULEN-DE WIT
Op zondag 13 oktober overleed Nel Vermeulen in de leeftijd van 88 jaar. Nel was een kanjer, wanneer ik denk aan de wijze, waarop zij samen met haar Jan haar leven had ingericht. In het interview voor ons kerkblad in het voorjaar 2022 sprak zij openhartig over haar jeugd, haar levenskeuzes en getuigde zij van grote zelfkennis. Nel heeft een gezegend leven gekend, waarin zij hoogten en diepen kende. Nel en Jan maakten samen meerdere reizen, waarbij met name de reis naar Costa Rica haar is bijgebleven. Ze noemde toen de natuur en de vogels en de heel toegewijde medische zorg, die zij daar nodig had toen ze plotseling ernstig ziek werd. Nel was een vrouw, die het leven zwaar opnam. Dat maakte het allemaal niet makkelijk. Vanaf haar achttiende jaar dokterde ze en de behandelingen, die volgden leidden ertoe, dat zij tot haar grote verdriet geen kinderen kon krijgen. Eigenlijk heeft dat haar hele leven gestempeld. Als je goed luisterde kwam het vaak naar boven. Toen wij maanden geleden spraken over haar naderend sterven vroeg ik aan haar of zij misschien toch eens wilde nadenken over een tekst of een Bijbelgedeelte, dat haar aansprak. Zij keek me aan met een paar ogen, die zeiden: ‘dat doe jij maar lekker zelf’. Maar toen ik zo wat opnoemde en zonder toelichting wat markante Bijbelse figuren noemde, zei ze bij het noemen van de naam ‘Sara’: ‘Ja, Sara’. Ik keek haar aan en we wisten beiden meteen waarop zij doelde. Haar ogen spraken verdriet, dat zij op de haar eigen wijze weer knap verdoezelde. Toch lukte het haar wat woorden te ontlokken en die verrasten mij door haar openhartigheid. Wat bijzonder was het toen, dat op de zondag, waarop zij overleed de oud-predikant Tineke Veldhuizen in haar preek sprak over Sara. Ze was toen net overleden, maar hoe mooi kunnen de dingen in het leven niet lopen. Nel was een gelovige vrouw, die nadacht en concludeerde voor zichzelf, dat de hemel een onbekende werkelijkheid is, waardoor zij zich op het einde wilde laten verrassen. Maar de weg daarheen bleek een lange en moeizame weg te zijn. Lieve deugd, wat een gevecht werd het niet. Maandenlang kwam ik wekelijks en hoopte voor haar, dat het de laatste keer zou zijn. Maar niets daarvan. Nel wilde sterven, maar tegelijk hing zij nog zo aan het leven. Dat haar sterfproces een ongekende belasting voor Jan inhield laat zich raden. Maar Jan bleek ook nu de rots in de branding, die met voorbijgaan aan zichzelf op zijn post bleef en Nel in werkelijk alles terzijde stond. Dat Nel daarin voorbijging aan wat het Jan kostte aan inspanning was heel begrijpelijk. Want ook Jan moest zij loslaten en zo’n strijd maakt je wereld soms erg klein. Jan heeft met ongekende energie Nel geen moment losgelaten. Nachten werden soms zo kort, dat hij werkelijk rondtolde. En wat een moeite heeft het toen niet gekost hem te overtuigen, dat er ’s nachts toch echt hulp moest komen. Hij wist van geen wijken en Nel had niet door, hoezeer Jan in ieder geval zijn rust nodig had. Daarom is het prachtig te mogen zien hoeveel mooie dingen er dan gebeuren, terwijl het verdriet en de zorg zo groot waren. Een huisarts, die mee worstelde en alles deed om het lijden enigszins draaglijk te maken, ongekende zorg van de regionale zorginstelling, betrokken nachtverplegers, en heel veel aandacht, allereerst van Dick en Pino maar ook van zoveel mensen uit kerk, Probus en daarbuiten.
Want zij kenden veel mensen, mede gezien het feit, dat Jan zich niet beperkte tot de zaak, maar zijn vleugels uitstrekte. Nel vond dat niet altijd fijn. ‘Hij is veel te weinig thuis’ mopperde ze dan en keek mij beschuldigend aan. En ze had ook wel gelijk, want als je man 82 is en in 2018 nog weer gevraagd om kerkrentmeester te worden? Maar ze deed er niet moeilijk over. Want, zij bakte, kookte en braadde, dat het een lieve lust was. Dat was haar grote hobby en daarvan hebben we als kerkgemeenschap ongekend geprofiteerd. Maar de klok tikt voort en ook haar hart bleef maar tikken. Tegen alle verdrukking en verwachting in. Ze werd er zelf doodmoe van. Al die pillen, waar is het voor nodig verzuchtte ze. Maar Jan hield vol en Nel zwichtte en slikte. Uiteindelijk keerde zich het leven tegen haar. En mogen we blij zijn, dat medicijnen kunnen helpen het leven los te laten. En zo geschiedde. We zijn ondanks haar zware sterfbed toch dankbaar, dat zij thuis kon blijven, en met Jan, het leven mocht voltooien. Ze mocht zelfs nog een 65 jaar huwelijk beleven, maar de energie was op. Omdat ik tot mijn grote spijt vanwege vakantie haar bij leven al moest loslaten, haar eigenlijk in de steek moest laten, was Peter van Ankeren bereid de uitvaartdienst te leiden, waarin hij ondermeer stilstond bij de 121ste psalm, die ooit ook Nels emotie opriep toen zij bij de door Tineke Veldhuizen geleide reis naar Israël deze psalm lazen met het zicht op Jeruzalem.
‘Ik hef mijn ogen naar de bergen’. Huub Oosterhuis hertaalde deze psalm:
‘Kom jij hoog van de bergen mij helpen? Wat zien mijn ogen?
De schepper van aarde en hemel mijn helper…
Jij zal je ziel bewaren is mij gezegd.
Ik ga mijn weg, kom veilig aan.
Mijn helper is de Naam, de schepper van hemel en aarde.’
Het waren hoge bergen, maar in mensen toonde God zich een helper!
Ze ging haar weg en zo zegt de LEVENDE, ze kwam veilig aan.
Rob Visser
IN MEMORIAM
MIEKE VAN DE MINKELIS-BATENBURG
Op 26 juni 2024 overleed Mieke van de Minkelis-Batenburg in de leeftijd van 48 jaar.
Mieke leerden wij kennen als de vrouw van onze organist Peter en zeker ook als de moeder van haar drie kinderen onder wie hun jongste zoon Tiemen, die menigmaal de Vurense harten sneller deed slaan door zijn pianospel.
Toen ik in september 2016 in uw midden neerstreek leerde ik haar kennen als een trouwe kerkganger, die menigmaal haar Peter vergezelde. We leerden haar kennen als iemand, die er niet van hield op de
voorgrond te staan en het leuk vond om na de vieringen onder de koffie zich onder de mensen te mengen.
Dat alles praktiseerde zij een lange reeks van jaren tot nu kort voor de Coronatijd zich bij haar een ernstige ziekte manifesteerde. Voor haar en haar gezin, maar ook voor ons allen was dat een enorme schok, omdat zij werkzaam in de zorg nu ineens zelf het object van zorg werd en dat nog wel door zo’n ingrijpende ziekte.
Maar Mieke liet zich niet uit het veld slaan en bleef standvastig en vol vertrouwen zich vasthouden aan alle medische hoopvolle berichten. En hoewel het even erop leek, dat de ziekte een halt was toegeroepen bleek toch vrij snel, dat een moeizame weg haar deel zou zijn. Maar ook dan bleef Mieke op haar post en met vallen en opstaan runde zij met de haar resterende energie haar opgroeiende gezin.
Dat daarin de rol van onze Peter niet valt te onderschatten spreekt voor zich en vaak heb ik mij verwonderd over zijn grote geestkracht, zijn onvermoeibare inzet voor zijn hele gezin en zijn oprechte optimisme en op den duur zijn grote realiteitszin.
In die tijd bleef Mieke, wanneer het ook maar enigszins kon met Peter ter kerke gaan en schuwde zij niet de onvermijdelijke vragen naar haar gezondheid. Ook toen de gevolgen van haar behandeling zichtbaar werden toonde zij een grote fierheid, die alom respect afdwong. Mieke ging ook via de mail/app de lezers op de hoogte brengen van haar behandelingen en prognoses. Daarin schreef zij onomwonden waarop het stond, maar liet ons ook delen in haar rotsvaste vertrouwen in God, die niet van haar zijde week. Daarvan getuigde zij ook en in wat zij aan het papier toevertrouwde zullen haar Peter met zijn gezin en haar familie en vrienden een zeer waardevolle herinnering met zich meedragen.
Mieke legde verantwoording af van de hoop die in haar was en heeft op indrukwekkende wijze getoond hoezeer wij in leven en in sterven, met alle verlies en teleurstelling van dien toch meer dan overwinnaars zijn in Christus.
Zo herinner ik mij nog goed hoezeer wij bij haar thuis samen met Peter een interview voor ons kerkblad afnamen. Zo ziek als zij was gaf zij daaraan haar medewerking. Ook daar betoonde Mieke zich een vrouw, die graag luisterde en wars was van grote woorden. In stilte vervolgde zij haar weg en ingetogen nam zij afscheid in haar laatste schriftelijke bijdrage.
Voor Peter en zijn gezin is haar overlijden een heel groot gemis, maar ook zij mogen troost vinden in de wijze, waarop Mieke ondanks alle vragen, die haar ziekbed op zo’n jonge leeftijd opwierp, in volstrekt vertrouwen op de goede God haar levensweg voltooide.
Rob Visser
IN MEMORIAM
ARIE DE KONING
Op 8 juni 2024 overleed Arie de Koning.
Bovenaan de rouwkaart staat dat Arie op de bijzondere leeftijd van 95 jaar is overleden.
Arie de Koning is geboren in Nederhemert, maar heeft verreweg het grootste gedeelte van zijn leven in Vuren gewoond. Eerst aan de dijk samen met zijn vader en moeder en later in de Seringenlaan. Zijn grote hobby was tuinieren. Dat heeft hij lang gedaan en ook veel mensen voorzien van zijn geteelde groenten. Van de Seringenlaan waar hij de laatste jaren heeft samengewoond met Maaike is hij verhuisd naar een seniorenwoning in de Molenlaan. Na het overlijden van Maaike is hij daar liefdevol verzorgd door haar zoon Arie Jan. Arie Jan kwam elke dag naar Vuren om alles voor hem te doen. Zelfs toen Arie naar Avondlicht in Herwijnen ging bleef hij hem elke dag bezoeken. Een blijk van heel goede verzorging. Op 8 juni is Arie overleden in Avondlicht en op vrijdag 14 juni heeft de crematie in alle stilte plaatsgevonden. Wij wensen Arie Jan en zijn familie veel sterkte toe.
Ank de Kock, ouderling
IN MEMORIAM
FRANS DE KOCK
Op 19 maart jl. overleed Frans de Kock in de leeftijd van 82 jaar. Frans woonde met zijn Ank aan de Meidoornlaan 8 in Vuren. De afscheidsdienst vond plaats in de Thaborkerk op woensdag 27 maart, waarna hij in familiekring is gecremeerd te Beesd. Frans was een zeer gewaardeerd gemeentelid, die gedurende bijna zijn hele leven zich nauw verbonden wist met de kerkelijke gemeente rond de Thaborkerk en daaraan zijn beste kracht heeft gegeven. Frans leerde ik kennen in zijn hoedanigheid van kerkrentmeester. Hij verstond de kunst om met weinig woorden duidelijk aan te geven wat hij van mening was. Soms moest je dan even slikken, want zijn beknopte reacties waren vaak ontdaan van nuances. Maar helder was het wel en dat moet met nadruk gezegd: hij was wars van roddel. Hij zei, waarop het stond en ging weer over tot de orde van de dag. Het was een door en door betrouwbare kerel, van wie je wist wat je aan hem had. Geen gesmoes of gebabbel, maar recht voor de raap. Daarmee maak je niet altijd vrienden, maar ook daarom bekommerde hij zich niet. Wat gedaan en gezegd moest worden, wel dat was aan de orde en niets anders. Een man dus van weinig woorden, maar absoluut nergens te beroerd voor. Onvermoeibaar en zeer getrouw. Ik herinner me zeer goed hoe hij de enorme steenwoestijn rond de kerk zo ongeveer op handen en voeten rondkroop op zoek naar onkruid. En vaak in de brandende zon. Ik sprak daarover mijn bewondering uit. Frans keek je dan gewoon aan en mompelde zoiets als ‘moet gebeuren’. Ik vond het leuk om daarvan stiekem een fotootje te maken en een verhaaltje te schrijven in het kerkblad over de kaboutertjes, die in de beleving van gemeenteleden blijkbaar dit zware werk verrichten. Frans zei niets, maar gelukkig hoorde ik van Ank, dat hij het wel kon waarderen. Maar hij sprak zich daarover niet uit. Dat deed hij slechts zelden. Maar als je je verdiepte in hem dan gingen de luikjes wel open. Frans kende het leven. Als man, die zijn brood op en langs de weg verdiende, behoefde je hem niets wijs te maken. Hij kon relativeren en de zaken op waarde schatten. Veel ‘verknoerste’ hij van binnen. Schitterend hoe hij reageerde op de inspanningen van Sieb en mij om zijn Ank te decoreren. Gelukkig heeft hij ook genoten van het leven. Meerdere reizen naar Canada, zijn kinderen, maar vooral zijn beide kleinzoons. Toen had hij de tijd als pensionado die hij ten tijde van zijn eigen opgroeiende kinderen niet genoeg had. Hij heeft bij Frank en Stefan zijn ‘schade’ ingehaald. Daarvan werd door hen dan ook tijdens de gedachtenisviering terecht gewag gemaakt. Waardevolle woorden werden er ook gesproken door zijn jongste broer. In de weken voor zijn sterven zijn mooie dingen gebeurd, die Frans en Ank enorm goed gedaan hebben. Zo maakte zijn sterfbed op allen, door wie hij in liefde werd omringd een onuitwisbare indruk. Ook in die laatste fase bleef Frans de man, die wij kenden. En soms moest je daar ook om lachen. Kenmerkend voor hem was zijn reactie op mijn opmerking, dat hij gecremeerd wilde worden. ‘Ach Visser,’ zei hij ‘ik heb het al genoeg koud gehad in mijn leven, dus een beetje warmte kan geen kwaad.’ Dat typeerde de man, die ons allen leerde hoe je spaarzaam met woorden kunt omgaan en met weinig woorden toch veel kunt zeggen. Hij laat in onze gemeente een grote leegte achter en zeer zeker in het leven van zijn Ank, die nu haar steun en toeverlaat kan vinden in Henk, Artje, Annette en Erik met hun beide zoons. Er is geen Frans meer die even voor Ank naar de tuin gaat, de schuur in duikt of bloemen verzorgt. Wij wensen Ank toe, dat zij in gezin, maar bovenal in de gemeente toch weer een stukje steun en geborgenheid zal vinden. Frans kan voor haar niemand vervangen, maar de wetenschap, dat hij in Christus een bewaard mens is mag haar en ons allen tot troost zijn.
Rob Visser
IN MEMORIAM
ELIZABETH VAN DER VLIES-VAN GARDEREN
Je moeder blijft je moeder zo eigen en vertrouwd. Je wilt haar niet graag missen, omdat je van haar houdt. Maar eens dan komt de dag dat je haar moet laten gaan. Je verstand zegt dat het goed is, maar in je ogen blinkt een traan… Op 12 maart 2024 is overleden in de leeftijd van 95 jaar mevrouw Elizabeth van der Vlies-van Garderen, Bep zoals wij haar kennen. Na vele jaren in Vuren te hebben gewoond is zij verhuisd naar Avondlicht in Herwijnen, een moeilijke stap voor haar. In haar tijd in Avondlicht nam zij deel aan onze kerst- en paasvieringen, waarvan zij genoot. Op 18 maart jl. hebben haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen in besloten kring afscheid van haar genomen. Wij wensen hen veel kracht en sterkte toe.
Ank de Kock, ouderling
IN MEMORIAM
JAN DAME
Op 2 maart 2024 is Jan Dame overleden in de leeftijd van 66 jaar.
Jan was echtgenoot van Pieta, vader van Robert en Berry, schoonvader van Lynn en opa van Jesse en Norah en woonde Dorpsstraat 29.
Boven de kaart stond: Het doet veel pijn afscheid te moeten nemen maar we nemen de mooie herinneringen mee om dit verlies te verwerken.
De afscheidsplechtigheid heeft zaterdag 9 maart in De Rank te Giessenburg plaatsgevonden. Aansluitend is Jan begraven op de Algemene Begraafplaats te Giessenburg.
Op zondag 10 maart hebben we zijn overlijden aan het begin van de kerkdienst afgekondigd en bij de voorbede gebeden voor wie hem missen.
Moge God ook in de toekomst Pieta, Robert, Berry en Lynn, Jesse en Norah nabij blijven in dit gemis.
Voor op de rouwkaart stonden naast een mooie foto van Jan de toepasselijke woorden:
“Beleef het leven levend,
Leef het leven gevend”
Ria Looijen