Pastoraat
Het pastorale team bestaat uit de predikant, drie ouderlingen en twee pastorale medewerkers.
Ons doel is de band met onze gemeenteleden te versterken en de waarde van het pastoraat meer naar voren te brengen. De beide pastorale medewerksters ondersteunen de ouderlingen, die ieder een wijk hebben.
Het pastorale team belt gemeenteleden of zij er prijs op stellen bezoek te krijgen.
Bij ziekte of ziekenhuisopname kunt u contact opnemen met de coördinator van het pastoraat zodat er de nodige aandacht aan besteed wordt.
De coördinator in onze gemeente is: Ank de Kock, Meidoornlaan 8, Telefoon 0183-633755.
De wijken zijn als onderstaand ingedeeld:
De wijk van Adrie en Tineke Hagenaar is:
Anjerlaan, Tulpenlaan, Rozenpad, Seringenlaan, Waaldijk, Sportlaan, Groeneweg, Molenweg en de plaatsen Herwijnen, Hellouw, Haaften en Brakel.
De wijk van Aty de Groot is:
Dalemse Zeiving, Dalem, Gorinchem en Schelluinen.
De wijk van Janie Tromp is:
Vuren-West, Poldersekade, De Meent, De Geer, De Twee Morgen, De Tien Hont, De Waay, De Vliet en Zorgcentrum Avondlicht in Herwijnen.
De wijk van Corrie Weeda is:
De Rietput, Molenlaan, Spreeuwenlaan, Mussenlaan, Vinkenlaan, Merellaan, Eksterstraat en Achterdijk.
De wijk van Ank de Kock is:
Mildijk, Dorpsstraat, Beukenlaan, Enk, Esdoornlaan, Meidoornlaan, Lijsterbeslaan, Elzenlaan, Lindelaan en Capelle a/d IJssel.
Wijdekerk
Na een uitgebreid voortraject (open beraad) heeft de kerkenraad in haar vergadering van 31 maart 2010 besloten dat in onze gemeente het zegenen van andere levensverbintenissen mogelijk is.
Inmiddels zijn we ook aangesloten bij Wijdekerk.
Hieronder staan de in memoriams vermeld van de gemeenteleden, die worden herdacht tijdens de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar.
IN MEMORIAM
NEL VERMEULEN-DE WIT
Op zondag 13 oktober overleed Nel Vermeulen in de leeftijd van 88 jaar. Nel was een kanjer, wanneer ik denk aan de wijze, waarop zij samen met haar Jan haar leven had ingericht. In het interview voor ons kerkblad in het voorjaar 2022 sprak zij openhartig over haar jeugd, haar levenskeuzes en getuigde zij van grote zelfkennis. Nel heeft een gezegend leven gekend, waarin zij hoogten en diepen kende. Nel en Jan maakten samen meerdere reizen, waarbij met name de reis naar Costa Rica haar is bijgebleven. Ze noemde toen de natuur en de vogels en de heel toegewijde medische zorg, die zij daar nodig had toen ze plotseling ernstig ziek werd. Nel was een vrouw, die het leven zwaar opnam. Dat maakte het allemaal niet makkelijk. Vanaf haar achttiende jaar dokterde ze en de behandelingen, die volgden leidden ertoe, dat zij tot haar grote verdriet geen kinderen kon krijgen. Eigenlijk heeft dat haar hele leven gestempeld. Als je goed luisterde kwam het vaak naar boven. Toen wij maanden geleden spraken over haar naderend sterven vroeg ik aan haar of zij misschien toch eens wilde nadenken over een tekst of een Bijbelgedeelte, dat haar aansprak. Zij keek me aan met een paar ogen, die zeiden: ‘dat doe jij maar lekker zelf’. Maar toen ik zo wat opnoemde en zonder toelichting wat markante Bijbelse figuren noemde, zei ze bij het noemen van de naam ‘Sara’: ‘Ja, Sara’. Ik keek haar aan en we wisten beiden meteen waarop zij doelde. Haar ogen spraken verdriet, dat zij op de haar eigen wijze weer knap verdoezelde. Toch lukte het haar wat woorden te ontlokken en die verrasten mij door haar openhartigheid. Wat bijzonder was het toen, dat op de zondag, waarop zij overleed de oud-predikant Tineke Veldhuizen in haar preek sprak over Sara. Ze was toen net overleden, maar hoe mooi kunnen de dingen in het leven niet lopen. Nel was een gelovige vrouw, die nadacht en concludeerde voor zichzelf, dat de hemel een onbekende werkelijkheid is, waardoor zij zich op het einde wilde laten verrassen. Maar de weg daarheen bleek een lange en moeizame weg te zijn. Lieve deugd, wat een gevecht werd het niet. Maandenlang kwam ik wekelijks en hoopte voor haar, dat het de laatste keer zou zijn. Maar niets daarvan. Nel wilde sterven, maar tegelijk hing zij nog zo aan het leven. Dat haar sterfproces een ongekende belasting voor Jan inhield laat zich raden. Maar Jan bleek ook nu de rots in de branding, die met voorbijgaan aan zichzelf op zijn post bleef en Nel in werkelijk alles terzijde stond. Dat Nel daarin voorbijging aan wat het Jan kostte aan inspanning was heel begrijpelijk. Want ook Jan moest zij loslaten en zo’n strijd maakt je wereld soms erg klein. Jan heeft met ongekende energie Nel geen moment losgelaten. Nachten werden soms zo kort, dat hij werkelijk rondtolde. En wat een moeite heeft het toen niet gekost hem te overtuigen, dat er ’s nachts toch echt hulp moest komen. Hij wist van geen wijken en Nel had niet door, hoezeer Jan in ieder geval zijn rust nodig had. Daarom is het prachtig te mogen zien hoeveel mooie dingen er dan gebeuren, terwijl het verdriet en de zorg zo groot waren. Een huisarts, die mee worstelde en alles deed om het lijden enigszins draaglijk te maken, ongekende zorg van de regionale zorginstelling, betrokken nachtverplegers, en heel veel aandacht, allereerst van Dick en Pino maar ook van zoveel mensen uit kerk, Probus en daarbuiten.
Want zij kenden veel mensen, mede gezien het feit, dat Jan zich niet beperkte tot de zaak, maar zijn vleugels uitstrekte. Nel vond dat niet altijd fijn. ‘Hij is veel te weinig thuis’ mopperde ze dan en keek mij beschuldigend aan. En ze had ook wel gelijk, want als je man 82 is en in 2018 nog weer gevraagd om kerkrentmeester te worden? Maar ze deed er niet moeilijk over. Want, zij bakte, kookte en braadde, dat het een lieve lust was. Dat was haar grote hobby en daarvan hebben we als kerkgemeenschap ongekend geprofiteerd. Maar de klok tikt voort en ook haar hart bleef maar tikken. Tegen alle verdrukking en verwachting in. Ze werd er zelf doodmoe van. Al die pillen, waar is het voor nodig verzuchtte ze. Maar Jan hield vol en Nel zwichtte en slikte. Uiteindelijk keerde zich het leven tegen haar. En mogen we blij zijn, dat medicijnen kunnen helpen het leven los te laten. En zo geschiedde. We zijn ondanks haar zware sterfbed toch dankbaar, dat zij thuis kon blijven, en met Jan, het leven mocht voltooien. Ze mocht zelfs nog een 65 jaar huwelijk beleven, maar de energie was op. Omdat ik tot mijn grote spijt vanwege vakantie haar bij leven al moest loslaten, haar eigenlijk in de steek moest laten, was Peter van Ankeren bereid de uitvaartdienst te leiden, waarin hij ondermeer stilstond bij de 121ste psalm, die ooit ook Nels emotie opriep toen zij bij de door Tineke Veldhuizen geleide reis naar Israël deze psalm lazen met het zicht op Jeruzalem.
‘Ik hef mijn ogen naar de bergen’. Huub Oosterhuis hertaalde deze psalm:
‘Kom jij hoog van de bergen mij helpen? Wat zien mijn ogen?
De schepper van aarde en hemel mijn helper…
Jij zal je ziel bewaren is mij gezegd.
Ik ga mijn weg, kom veilig aan.
Mijn helper is de Naam, de schepper van hemel en aarde.’
Het waren hoge bergen, maar in mensen toonde God zich een helper!
Ze ging haar weg en zo zegt de LEVENDE, ze kwam veilig aan.
Rob Visser
MIEKE VAN DE MINKELIS-BATENBURG
Op 26 juni 2024 overleed Mieke van de Minkelis-Batenburg in de leeftijd van 48 jaar.
Mieke leerden wij kennen als de vrouw van onze organist Peter en zeker ook als de moeder van haar drie kinderen onder wie hun jongste zoon Tiemen, die menigmaal de Vurense harten sneller deed slaan door zijn pianospel.
Toen ik in september 2016 in uw midden neerstreek leerde ik haar kennen als een trouwe kerkganger, die menigmaal haar Peter vergezelde. We leerden haar kennen als iemand, die er niet van hield op de
voorgrond te staan en het leuk vond om na de vieringen onder de koffie zich onder de mensen te mengen.
Dat alles praktiseerde zij een lange reeks van jaren tot nu kort voor de Coronatijd zich bij haar een ernstige ziekte manifesteerde. Voor haar en haar gezin, maar ook voor ons allen was dat een enorme schok, omdat zij werkzaam in de zorg nu ineens zelf het object van zorg werd en dat nog wel door zo’n ingrijpende ziekte.
Maar Mieke liet zich niet uit het veld slaan en bleef standvastig en vol vertrouwen zich vasthouden aan alle medische hoopvolle berichten. En hoewel het even erop leek, dat de ziekte een halt was toegeroepen bleek toch vrij snel, dat een moeizame weg haar deel zou zijn. Maar ook dan bleef Mieke op haar post en met vallen en opstaan runde zij met de haar resterende energie haar opgroeiende gezin.
Dat daarin de rol van onze Peter niet valt te onderschatten spreekt voor zich en vaak heb ik mij verwonderd over zijn grote geestkracht, zijn onvermoeibare inzet voor zijn hele gezin en zijn oprechte optimisme en op den duur zijn grote realiteitszin.
In die tijd bleef Mieke, wanneer het ook maar enigszins kon met Peter ter kerke gaan en schuwde zij niet de onvermijdelijke vragen naar haar gezondheid. Ook toen de gevolgen van haar behandeling zichtbaar werden toonde zij een grote fierheid, die alom respect afdwong. Mieke ging ook via de mail/app de lezers op de hoogte brengen van haar behandelingen en prognoses. Daarin schreef zij onomwonden waarop het stond, maar liet ons ook delen in haar rotsvaste vertrouwen in God, die niet van haar zijde week. Daarvan getuigde zij ook en in wat zij aan het papier toevertrouwde zullen haar Peter met zijn gezin en haar familie en vrienden een zeer waardevolle herinnering met zich meedragen.
Mieke legde verantwoording af van de hoop die in haar was en heeft op indrukwekkende wijze getoond hoezeer wij in leven en in sterven, met alle verlies en teleurstelling van dien toch meer dan overwinnaars zijn in Christus.
Zo herinner ik mij nog goed hoezeer wij bij haar thuis samen met Peter een interview voor ons kerkblad afnamen. Zo ziek als zij was gaf zij daaraan haar medewerking. Ook daar betoonde Mieke zich een vrouw, die graag luisterde en wars was van grote woorden. In stilte vervolgde zij haar weg en ingetogen nam zij afscheid in haar laatste schriftelijke bijdrage.
Voor Peter en zijn gezin is haar overlijden een heel groot gemis, maar ook zij mogen troost vinden in de wijze, waarop Mieke ondanks alle vragen, die haar ziekbed op zo’n jonge leeftijd opwierp, in volstrekt vertrouwen op de goede God haar levensweg voltooide.
Rob Visser
IN MEMORIAM
ARIE DE KONING
Op 8 juni 2024 overleed Arie de Koning.
Bovenaan de rouwkaart staat dat Arie op de bijzondere leeftijd van 95 jaar is overleden.
Arie de Koning is geboren in Nederhemert, maar heeft verreweg het grootste gedeelte van zijn leven in Vuren gewoond. Eerst aan de dijk samen met zijn vader en moeder en later in de Seringenlaan. Zijn grote hobby was tuinieren. Dat heeft hij lang gedaan en ook veel mensen voorzien van zijn geteelde groenten. Van de Seringenlaan waar hij de laatste jaren heeft samengewoond met Maaike is hij verhuisd naar een seniorenwoning in de Molenlaan. Na het overlijden van Maaike is hij daar liefdevol verzorgd door haar zoon Arie Jan. Arie Jan kwam elke dag naar Vuren om alles voor hem te doen. Zelfs toen Arie naar Avondlicht in Herwijnen ging bleef hij hem elke dag bezoeken. Een blijk van heel goede verzorging. Op 8 juni is Arie overleden in Avondlicht en op vrijdag 14 juni heeft de crematie in alle stilte plaatsgevonden. Wij wensen Arie Jan en zijn familie veel sterkte toe.
Ank de Kock, ouderling
IN MEMORIAM
FRANS DE KOCK
Op 19 maart jl. overleed Frans de Kock in de leeftijd van 82 jaar. Frans woonde met zijn Ank aan de Meidoornlaan 8 in Vuren. De afscheidsdienst vond plaats in de Thaborkerk op woensdag 27 maart, waarna hij in familiekring is gecremeerd te Beesd. Frans was een zeer gewaardeerd gemeentelid, die gedurende bijna zijn hele leven zich nauw verbonden wist met de kerkelijke gemeente rond de Thaborkerk en daaraan zijn beste kracht heeft gegeven. Frans leerde ik kennen in zijn hoedanigheid van kerkrentmeester. Hij verstond de kunst om met weinig woorden duidelijk aan te geven wat hij van mening was. Soms moest je dan even slikken, want zijn beknopte reacties waren vaak ontdaan van nuances. Maar helder was het wel en dat moet met nadruk gezegd: hij was wars van roddel. Hij zei, waarop het stond en ging weer over tot de orde van de dag. Het was een door en door betrouwbare kerel, van wie je wist wat je aan hem had. Geen gesmoes of gebabbel, maar recht voor de raap. Daarmee maak je niet altijd vrienden, maar ook daarom bekommerde hij zich niet. Wat gedaan en gezegd moest worden, wel dat was aan de orde en niets anders. Een man dus van weinig woorden, maar absoluut nergens te beroerd voor. Onvermoeibaar en zeer getrouw. Ik herinner me zeer goed hoe hij de enorme steenwoestijn rond de kerk zo ongeveer op handen en voeten rondkroop op zoek naar onkruid. En vaak in de brandende zon. Ik sprak daarover mijn bewondering uit. Frans keek je dan gewoon aan en mompelde zoiets als ‘moet gebeuren’. Ik vond het leuk om daarvan stiekem een fotootje te maken en een verhaaltje te schrijven in het kerkblad over de kaboutertjes, die in de beleving van gemeenteleden blijkbaar dit zware werk verrichten. Frans zei niets, maar gelukkig hoorde ik van Ank, dat hij het wel kon waarderen. Maar hij sprak zich daarover niet uit. Dat deed hij slechts zelden. Maar als je je verdiepte in hem dan gingen de luikjes wel open. Frans kende het leven. Als man, die zijn brood op en langs de weg verdiende, behoefde je hem niets wijs te maken. Hij kon relativeren en de zaken op waarde schatten. Veel ‘verknoerste’ hij van binnen. Schitterend hoe hij reageerde op de inspanningen van Sieb en mij om zijn Ank te decoreren. Gelukkig heeft hij ook genoten van het leven. Meerdere reizen naar Canada, zijn kinderen, maar vooral zijn beide kleinzoons. Toen had hij de tijd als pensionado die hij ten tijde van zijn eigen opgroeiende kinderen niet genoeg had. Hij heeft bij Frank en Stefan zijn ‘schade’ ingehaald. Daarvan werd door hen dan ook tijdens de gedachtenisviering terecht gewag gemaakt. Waardevolle woorden werden er ook gesproken door zijn jongste broer. In de weken voor zijn sterven zijn mooie dingen gebeurd, die Frans en Ank enorm goed gedaan hebben. Zo maakte zijn sterfbed op allen, door wie hij in liefde werd omringd een onuitwisbare indruk. Ook in die laatste fase bleef Frans de man, die wij kenden. En soms moest je daar ook om lachen. Kenmerkend voor hem was zijn reactie op mijn opmerking, dat hij gecremeerd wilde worden. ‘Ach Visser,’ zei hij ‘ik heb het al genoeg koud gehad in mijn leven, dus een beetje warmte kan geen kwaad.’ Dat typeerde de man, die ons allen leerde hoe je spaarzaam met woorden kunt omgaan en met weinig woorden toch veel kunt zeggen. Hij laat in onze gemeente een grote leegte achter en zeer zeker in het leven van zijn Ank, die nu haar steun en toeverlaat kan vinden in Henk, Artje, Annette en Erik met hun beide zoons. Er is geen Frans meer die even voor Ank naar de tuin gaat, de schuur in duikt of bloemen verzorgt. Wij wensen Ank toe, dat zij in gezin, maar bovenal in de gemeente toch weer een stukje steun en geborgenheid zal vinden. Frans kan voor haar niemand vervangen, maar de wetenschap, dat hij in Christus een bewaard mens is mag haar en ons allen tot troost zijn.
Rob Visser
IN MEMORIAM
ELIZABETH VAN DER VLIES-VAN GARDEREN
Je moeder blijft je moeder zo eigen en vertrouwd. Je wilt haar niet graag missen, omdat je van haar houdt. Maar eens dan komt de dag dat je haar moet laten gaan. Je verstand zegt dat het goed is, maar in je ogen blinkt een traan… Op 12 maart 2024 is overleden in de leeftijd van 95 jaar mevrouw Elizabeth van der Vlies-van Garderen, Bep zoals wij haar kennen. Na vele jaren in Vuren te hebben gewoond is zij verhuisd naar Avondlicht in Herwijnen, een moeilijke stap voor haar. In haar tijd in Avondlicht nam zij deel aan onze kerst- en paasvieringen, waarvan zij genoot. Op 18 maart jl. hebben haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen in besloten kring afscheid van haar genomen. Wij wensen hen veel kracht en sterkte toe.
Ank de Kock, ouderling
IN MEMORIAM
JAN DAME
Op 2 maart 2024 is Jan Dame overleden in de leeftijd van 66 jaar.
Jan was echtgenoot van Pieta, vader van Robert en Berry, schoonvader van Lynn en opa van Jesse en Norah en woonde Dorpsstraat 29.
Boven de kaart stond: Het doet veel pijn afscheid te moeten nemen maar we nemen de mooie herinneringen mee om dit verlies te verwerken.
De afscheidsplechtigheid heeft zaterdag 9 maart in De Rank te Giessenburg plaatsgevonden. Aansluitend is Jan begraven op de Algemene Begraafplaats te Giessenburg.
Op zondag 10 maart hebben we zijn overlijden aan het begin van de kerkdienst afgekondigd en bij de voorbede gebeden voor wie hem missen.
Moge God ook in de toekomst Pieta, Robert, Berry en Lynn, Jesse en Norah nabij blijven in dit gemis.
Voor op de rouwkaart stonden naast een mooie foto van Jan de toepasselijke woorden:
“Beleef het leven levend,
Leef het leven gevend”
Ria Looijen
IN MEMORIAM
HERMAN GERHARD LEFERS
Op 1 februari jl. overleed Herman Lefers, wonend aan de Graaf Reinaldweg 1 te Vuren in de leeftijd van 81 jaar.
Herman had al langere tijd hartklachten maar overleed plotseling terwijl hij op bezoek ging bij de buurman. Daags tevoren was ik nog op bezoek bij hem en zijn Nel en viel het mij op, dat hij erg betrokken was bij het gesprek en voor zijn doen veel vertelde.
Want Herman was geen man van veel woorden. Hij kon goed luisteren en al liet hij het niet merken; hij had alles goed door. Ook niet zo vreemd voor een man, die ooit in Wageningen zijn studie van landbouwkundig ingenieur voltooide en als bodemkundige zijn tijd eigenlijk ver vooruit was. Maar ook daarover sprak hij weinig. Hij stond zich nergens op voor maar cijferde zich totaal weg ten gunste van zijn Nel.
Samen leiden zij op de boerderij met zo’n bijzondere geschiedenis een teruggetrokken leven, dat mede zijn oorzaak vindt in de gezondheid van Nel. Daar was Herman dan ook volledig op gericht. Hij deed alles en ik denk, dat hij dat met plezier en overgave allemaal deed. Trouw was hij op de woensdagmiddag aanwezig wanneer de handenwerkclub Nels aanwezigheid vereiste. Hij haalde en bracht haar en bleef tussentijds aan het hoofd van de tafel alles waarnemen… Klagen was niet in zijn woordenboek voorhanden.
Herman is ook vele jaren druk geweest met de kerk als diaken. Ook daar was hij een man van weinig woorden, maar met een grote betrokkenheid.
Enige tijd na hun huwelijk verhuisden Herman en Nel naar Mijdrecht, waar hij zich na een jaar onderwijs gegeven te hebben bekwaamde in de digitale wereld. Hij wist veel van computers en programma’s en moest voor de IBM vaak naar het buitenland. Maar ook daar gunde hij zich geen extra dagje vrij om eens te bekijken waar hij zich in al die Europese steden bevond, maar keerde hij spoorslags terug naar huis.
Daar wachten zijn Nel en de drie zoons, die zich hun vader herinneren als een rustig mens, die nooit verstek liet gaan bij hun sportactiviteiten in het weekend.
Herman was een wijs mens, die zonder daaraan woorden te geven veel heeft moeten incasseren. Maar hij ging gewoon door en schikte zich in zijn rol op de achtergrond.
Tekenend is dat op de rouwcirculaire de afbeelding stond van de boerderij, die zo’n centrale rol heeft gespeelt in het leven van Herman en Nel. Herman, onzichtbaar op de foto, maar misschien is dat zonder er verder woorden aan te wijden wel het meest kenmerkende.
Herman, een toegewijd mensenkind, altijd op zijn post maar op de achtergrond.
Laten we Nel niet vergeten, want in haar leven valt een heel grote leegte.
Rob Visser
IN MEMORIAM
PETER HEIJNEN
Op zaterdag 27 januari 2024 is overleden Peter Heijnen.
Peter was man, vader en opa. Man van Marieke, vader van Ramona, schoonvader van Dennis en opa van Fleur. Maar ook zoon van zijn vader en moeder, geboren op 13 oktober 1962. Een parmantig ventje, zo omschreef zijn moeder hem.
Iedereen die Peter kende weet dat het een man was die hield van humor. Humor gaf vrolijkheid in het gezin en in zijn vriendenkring, maar de humor was in zijn verdriet en ziekzijn ook een medicijn voor hem en zijn omgeving. Hij was een echte man voor zijn liefde Marieke waarmee hij al zo lang verbonden was. Een geschenk voor elkaar, dat waren ze. Als gezin waren ze dankbaar voor hun beide dochters. In 2005 sloeg het noodlot toe en verongelukte dochter Sandra. Een diepe pijn voor het gezin. Maar samen hebben ze dat gedragen. Hij was op zijn werk een vakman en een loyale man naar al het werk dat gedaan moest worden en naar zijn collega’s.
Toen Marieke ziek was, nog niet zo lang geleden, was hij er voor haar. Daarna keerden de rollen zich om. Zijn ouders hadden uit liefde willen ruilen met hem, zodat hij kon leven voor zijn gezin en werk. Ze zijn dankbaar hoe ze in de laatste weken bij hem hebben kunnen zitten, elkaar aankijken, een hand vasthouden.
Marieke, Ramona, Dennis en Fleur zijn Peter dankbaar. Dankbaar voor wie hij was en in de herinnering is: zijn humor, zijn gemak, zijn werk, zijn liefde voor hen. Ze konden hem niet missen maar tegelijk voelden ze aan dat het niet meer kon en gunden ze hem om te gaan.
In de kerk wordt er voor hen gebeden om kracht, troost, goede herinneringen. En over de doden zegt de Kerk: dat zij rusten in vrede, eeuwige vrede.
Jan Willem Scheurwater
IN MEMORIAM
ARIENA WALRAVEN-VAN DER LINDEN
Op zaterdag 11 november overleed Ariena Walraven-van der Linden in de leeftijd van 84 jaar. Zij woonde samen met Henny, haar man, aan de Achterdijk 4 te Vuren.
Riena maakte zeker in de jaren, dat ik haar gekend heb een breekbare indruk. Maar dat was zij allesbehalve. In haar fragile gestalte school een ijzersterke persoonlijkheid met een tomeloze energie en een sterke mening. In de jaren, dat ik onder u mocht verkeren heb ik haar en haar man vele malen opgezocht. Daar was dan helaas ook aanleiding toe. Het verlies van haar dochter voltrok zich in de Coronatijd en vergde veel van haar incasseringsvermogen. Het dodelijk ongeluk van haar kleindochter vele jaren geleden kwam zij nooit echt te boven. Hoe begrijpelijk is het niet, dat je als moeder naast het verdriet van de dood een kleinkind ook het verdriet van je eigen kind voelt.
Nee, Riena is diep existentieel verdriet niet bespaard gebleven. Ze had samen met Henny een groot gezin voortgebracht en dat was te merken. Vrijwel altijd was er bezoek en had voor mij althans het ouderlijk huis iets van een herberg, waar je als kind en kleinkind te allen tijde terecht kwam en je welkom wist.
Daar heeft ze dan ook enorm van genoten en naar mijn mening was het die voortdurende prikkel, die ertoe leidde, dat zij niet wegzakte in de schemering, die haar tanende gezondheidstoestand begeleidde. Het was nog in september dat ik hen opzocht en dat zij echt enthousiast reageerde op ons gesprek, waarbij haar zoon Jaap aanwezig was. Aan de bezoeken bewaar ik goede herinneringen. Al was ze het niet altijd eens met wat ik voorstond. Dat meldde ze en dan was het klaar. Rancuneus was ze niet. Integendeel. De karavaan trok door en zij ging mee. De fotoreportage tijdens de rouwplechtigheid sprak boekdelen. Een kartrekker, een volhouder, aan wie de kerk te Vuren ook veel te danken heeft in de jaren, dat zij ambtsdrager was.
Maar dan dient het einde zich aan. Zij had zich daarop voorbereid en dat was voor de familie een hele ontlasting. In het hospice te Gorkum werd zij in de laatste dagen van haar leven liefderijk verzorgd en kon zij in alle rust en vrede afscheid nemen van hen, die haar zo dierbaar waren.
Van alle die warmte en betrokkenheid getuigde de dankdienst voor haar leven in onze kerk en konden wij afscheid nemen van een mensenkind, dat een prachtig en zegenrijk leven geleid heeft.
Rust nu maar uit – je hebt je strijd gestreden.
Je hebt het als een moedig mens gedaan.
Wie kan begrijpen, wat je hebt geleden?
En wie kan voelen wat je hebt doorstaan?
Het valt ons moeilijk om de zin te vatten
van het zwijgen van je laatste harteklop.
Misschien alleen maar dit: De afgematten
en de moeden varen als met arendsvleuglen op. (Nel Benschop)
Rob Visser
IN