Pastoraat

 

Het pastorale team bestaat uit de predikant, drie ouderlingen en twee pastorale medewerkers.

Ons doel is de band met onze gemeenteleden te versterken en de waarde van het pastoraat meer naar voren te brengen. De beide pastorale medewerksters ondersteunen de ouderlingen, die ieder een wijk hebben.

Het pastorale team belt gemeenteleden of zij er prijs op stellen bezoek te krijgen.

Bij ziekte of ziekenhuisopname kunt u contact opnemen met de coördinator van het pastoraat zodat er de nodige aandacht aan besteed wordt.

De coördinator in onze gemeente is: Ank de Kock, Meidoornlaan 8, Telefoon 0183-633755.

 

De wijken zijn als onderstaand ingedeeld:

De wijk van Adrie en Tineke Hagenaar is:

Anjerlaan, Tulpenlaan, Rozenpad, Seringenlaan, Waaldijk, Sportlaan, Groeneweg, Molenweg en de plaatsen Herwijnen, Hellouw, Haaften en Brakel.

 

De wijk van Aty de Groot is:

Dalemse Zeiving, Dalem, Gorinchem en Schelluinen.

 

De wijk van Janie Tromp is:

Vuren-West, Poldersekade, De Meent, De Geer, De Twee Morgen, De Tien Hont, De Waay, De Vliet en Zorgcentrum Avondlicht in Herwijnen.

 

De wijk van Corrie Weeda is:

De Rietput, Molenlaan, Spreeuwenlaan, Mussenlaan, Vinkenlaan, Merellaan, Eksterstraat en Achterdijk.

 

De wijk van Ank de Kock is:

Mildijk, Dorpsstraat, Beukenlaan, Enk, Esdoornlaan, Meidoornlaan, Lijsterbeslaan, Elzenlaan, Lindelaan en Capelle a/d IJssel.

 

 

 

 

Wijdekerk

Na een uitgebreid voortraject (open beraad) heeft de kerkenraad in haar vergadering van 31 maart 2010 besloten dat in onze gemeente het zegenen van andere levensverbintenissen mogelijk is.

Inmiddels zijn we ook aangesloten bij Wijdekerk.

Hieronder staan de in memoriams  vermeld van de gemeenteleden, die worden herdacht tijdens de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar.

 

IN MEMORIAM ANNEKE ROZA

Op 27 juli 2023 is overleden Anneke Roza in de leeftijd van 92 jaar.

Annie zoals we haar kenden is geboren in Vuren en opgegroeid als enig kind in het gezin Roza. Ze vertelde weleens over haar opoe Teuntje die een belangrijk persoon in haar leven als klein meisje was.

Samen met haar man kreeg ze drie kinderen. Een groot verdriet kwam er in haar leven toen haar oudste zoon samen met zijn vriendin door een tragisch ongeval om het leven kwamen.

Ze verhuisde van de Molenlaan naar de Elzelaan waar ze uiteindelijk veertig jaar heeft gewoond. Daar kwam Annie in contact kwam met Bets den Adel, die een goede vriendin werd. Bets hielp haar met de boodschappen en bovendien kon ze Bets altijd bellen als dat nodig was. Samen beleefden ze veel plezier met het ophalen van herinneringen aan vroeger. Annie haar grootste passie was kaarten maken en borduren. Ze maakte de mooiste creaties. Tot haar verdriet kon ze dat de laatste tijd niet meer vanwege een oogziekte. Op de voorkant van haar rouwkaart stond dan ook haar laatste borduurwerk wat ze niet helemaal af heeft kunnen maken.

Op vrijdag 30 juni 2023 is ze naar haar eigen wens in besloten kring gecremeerd.

Wij wensen haar kinderen en kleinkinderen veel sterkte toe.

Ank de Kock

IN MEMORIAM MAARTEN VAN WILLIGEN

Op dinsdag 20 juni 2023 is Maarten van Willigen overleden in de leeftijd van 90 jaar. Maarten is geboren op 18 maart 1933 in Vuren aan de Waaldijk in een gezin waar al vier grote zussen waren. Maarten was een nakomertje en wat waren ze blij met hun eerste zoon en broertje. De oorlog vond hij spannend als jongetje van zeven en vertelde er later veel en enthousiast over. Zijn ouders hadden een meelhandel waar Maarten na zijn schooltijd in mee ging werken. Hij bracht meel bij de familie De Bruijn en daar heeft hij zijn vrouw Ans ontmoet. Hoe verlegen hij was heeft hij Ans gevraagd om mee te gaan schaatsen en zo is het begonnen. Ze kregen verkering en later trouwden zij. Zij bleven inwonen bij zijn ouders en na de geboorte van hun drie kinderen Chris, Mart en Gretha kwam er door de ruilverkaveling een kans om te gaan boeren in de polder. Eerst nog met de hulp van zijn vader Chris en later met zijn zoon Chris. Ans was de spil in het gezin. In 1989 verhuisden Maarten en Ans van de Achterdijk naar de Beukenlaan. Ze genoten samen van de tuin en van de uitstapjes naar het tuincentrum. Ze hadden een prachtige tuin met allerlei soorten en kleuren rozen. Maarten en Ans waren graag in de tuin bezig en de witte rozenstruik vond Ans prachtig en geurde heerlijk. Die witte roos, die ook voor op de overlijdenskaart staat, symboliseert de verbondenheid tussen Maarten en Ans. In de tuin werken was zijn grootste hobby. Hij paste ook op de zeven kleinkinderen en dat vond hij fijn. Niets was hem te veel. Na een aantal jaren werd Ans ziek en na haar overlijden ging de kleur voor hem ervan af en werd alles grijs.

Ondanks dat hij echt geprobeerd heeft er wat van te maken viel het hem zwaar.

Toch kon hij nog wel heel erg genieten van de kleinkinderen die een koekje kwamen halen. Het laatste jaar viel er steeds meer weg wat Maarten lastig vond te accepteren, maar toch was hij dankbaar dat de kinderen het van hem overnamen.

Maarten was een rustige lieve zorgzame vader en later opa die voor iedereen klaarstond.

De afscheidsdienst heeft plaats gevonden op maandag 26 juni in de Thaborkerk en aansluitend is Maarten begraven op de begraafsplaats aan de Graaf Reinaldweg te Vuren.

Wij wensen de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen veel sterkte toe.

Ank de Kock

IN MEMORIAM JOHANNES MARTINUS DAUDEIJ

Op 13 februari 2023 overleed Johannes Martinus Daudeij in de leeftijd van 74 jaar.

Hans was de levensgezel van Truus Mos en deed in haar gezin dertig jaar geleden zijn intrede. Allerlei ontwikkelingen in zijn privéleven leidden ertoe, dat Truus zich ontfermde over haar neef en hem bij haar thuis in het gezin opnam. Hans zag kans het vertrouwen van zijn achterneef en achternichtjes te winnen en deelde in de vreugden en zorgen van het gezin. Truus runde al vele jaren alleen het gezin, maar verstond de kunst om Hans in de orde van haar gezin een plek te gunnen. In de loop der jaren gingen de kinderen het huis uit en Hans ging zich toeleggen op de gemeentepolitiek. Eerst de CU en later Dorpsbelangen. En daar ging hij voor en daar ging hij helemaal in op. Probus was voor Hans van grote betekenis. Ontelbaar zijn reeds voor mij de verhalen, die hij afstak, wanneer ik bij hun op bezoek was. Vol energie stortte hij zich op het gemeentewerk en miste zo begreep ik geen vergadering. Kritisch was hij ook op alles en iedereen. Wat zou het hem allemaal gedaan hebben te weten, dat zijn burgemeester Stoop eerst op rouwbezoek kwam en daags daarna gedurende de gehele uitvaart acte de préséance gaf. Hans was een veeleisend mens, maar ook bereid zich volledig in te zetten voor de kerk. Hij hielp Truus als er wat te typen viel, hij verzorgde zeer intensief de kerkbrief en ontbrak nimmer bij kerkelijke aangelegenheden. Hij eiste van zichzelf veel, maar ook van de ander. Een zekere mate van perfectionisme was hem niet vreemd. Dat gaf ook nogal eens spanning en dan kon Hans emotioneel zijn. Leuk was ook, dat na een heftige woordenwisseling je dan weer als vrienden uit elkaar ging. Hij was niet haatdragend en ging gewoon weer verder.

Hans was ook van heel veel markten thuis. Waar je ook over begon, hij wist ervan mee te praten. Dat maakte hem tot een boeiende gesprekspartner, die alleen zoveel te vertellen had, dat hij zichzelf echt geweld moest aandoen om te luisteren. Hij was een markant mens. Dat bleek wel tijdens de dankdienst voor zijn leven. Karakteristieke trekken van hem werden gememoreerd door Probus en de partij. En wie goed luisterde naar Truus’ zoon Sylvester ontdekte welk warm plekje hij in haar gezin had weten te veroveren.

Maar Hans mankeerde veel. En al bagatelliseerde hij dat geregeld. Wij allen zagen dat hij langzaam terrein verloor. Veel bewondering mogen wij hebben voor Truus, die hem ondanks haar eigen zorgen rond het overlijden van haar moeder, onafgebroken terzijde stond en hem vol begrip en oeverloos geduld begeleidde. Zo kwam hij terecht in Breda, waar hem een zwaar sterfbed wachtte. Intens verdrietig was het te moeten zien hoe hij zijn vat op het leven verloor.

Met respect herdenken wij deze broeder, deze vechter, dit betrokken gemeentelid en gemeenteraadslid, die nog zoveel wilde doen en nog zoveel te vertellen had. Hans was een enthousiast verzamelaar, een bewaarder. Maar nu mogen we troost vinden in de wetenschap, dat God ook een bewaarder is, aan Wie wij Hans vol overgave mochten toevertrouwen. Want hoe staat het ook weer in de Bijbel: ‘De Heer zal uw uitgang en ingang bewaren, van nu aan tot in eeuwigheid’. (Ps. 121 vers 8)

Rob Visser

IN MEMORIAM WILLEM DE JONG

Op 23 januari 2023 overleed Willem de Jong op de leeftijd van 72 jaar.

Wim woonde de laatste tijd in Herwijnen aan de Molenkamp 78. Maar het grootste deel van zijn leven woonde hij in Vuren, samen met zijn vrouw Toos, die op 5 januari 2020 overleed. Wim en Toos ontmoette ik op mijn kennismakingsronde in 2018 voor de eerste maal en daar bemerkte ik dat het overlijden van hun zoon Richard diepe sporen in hun beider leven had nagelaten. Eigenlijk is Toos er nooit echt overheen gekomen. Maar helaas openbaarde zich ook nog eens een ernstige ziekte bij zowel Toos als Wim. En het ging er gewoon om, wie van hen als eerste zou overlijden. Zij beide maakten met hun kinderen een heel zware tijd door, waarbij ze heen en weer geslingerd werden tussen hoop en vrees. Wat mij toen al opviel was, dat Wim een man van weinig woorden, maar van grote daden was. Onvermoeibaar bleef hij, zo ziek als hij was op zijn post, weerstond pijn en beroerde bijverschijnselen van de medicatie en bleef ook nog werken. Bij de postsorteerders in Utrecht en bij de apotheek om medicijnen te bezorgen. Dat deed hij niet voor de verdienste, maar om nog een beetje afleiding te hebben. ‘Want we moeten door, dominee’. Zo kon het gebeuren, dat Toos hem voorging en hij alleen achterbleef. Wonderlijk genoeg leidde nieuwe medicatie ertoe, dat hij minder gehinderd werd door bijwerkingen van de medicijnen. Hij veerde weer op, maar besefte heel goed, dat ook deze opleving tijdelijk zou zijn. Daarom verhuisde hij naar Herwijnen, waar hij dichter bij zorg en familie verkeerde. Tot ons aller verwondering kon Wim er nog eens drie jaar aan toevoegen. Maar toen hij zijn levenseinde voelde naderen wilde hij toch met mij nog eens even de zaken op een rijtje zetten. We hadden een goed en indringend gesprek. Moedig zag hij de feiten onder ogen. Wim had best wel wat met de kerk maar minder met geloof. Al ontkende hij het niet. Toch moest de begrafenis vanuit de kerk plaats vinden en stond boven aan de kaart, dat ‘de Heere op zijn tijd en wijze hem uit ons midden had weggenomen’. Daaruit sprak het orthodoxe geloof, waarin hij was opgevoed. In de gedachtenisdienst stonden we stil bij zijn leven en memoreerden nog hoezeer hij in Spijk als postbeambte bij ieder heel geliefd was. Vaak sociaal werk deed en voor velen een luisterend oor had. Zo wachtte hem in Spijk een indrukwekkend afscheid als postbesteller, dat zijn kinderen nog lang zou heugen. Wim was een door en door familiemens, die met voorbijgaan aan zichzelf zijn leven op geheel eigen wijze invulde, en daarin ook voor zijn Toos en kinderen veel betekend heeft.

Op de rouwkaart stonden toepasselijke zinnen:

‘Toch ben je dankbaar voor het einde

Dat na zoveel moedig strijden kwam

Omdat het niet alleen zijn leven

Maar ook zijn lijden overnam’.

Rob Visser

IN MEMORIAM ANNEKE ROZA-ROZA

Op 10 januari 2023 overleed Anneke Roza-Roza in de leeftijd van 90 jaar. In de laatste twee jaren verbleef zij in verzorgingshuis ‘Open vensters’ te Ameide, omdat het in haar leven ging schemeren. Annie Roza verbleef haar hele leven in Vuren. Daar leerde zij haar man kennen en daar vormden zij hun gezin. Annie was een zorgzame vrouw, die in alle soberheid haar leven wijdde aan haar gezin. Ze hield niet van poespas en stond nimmer ergens op de voorgrond. Veel zorg heeft ze gekend toen haar man, een bekende en vertrouwde verschijning in Vuren, ouder werd en zijn gezondheid te wensen overliet. Ook later toen

kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen haar leven binnentraden gaf zij op vaste dagen acte de présence. Ook toen werd er geredderd, gestreken, gespeeld en gekookt. In de bijdrage van de kleinkinderen klonk dat alles wonderschoon door. Haar leven werd van jongs af aan mede bepaald door het feit, dat het jongste zusje Huibertje extra zorg verdiende Met zusje Cor heeft zij ook die taak op indrukwekkende wijze volbracht. En dat is niet vergeten. Dit alles werd in de uitvaartdienst gememoreerd en op verzoek van zoon Jan met Alize en dochter Rini met Floor lazen we de trouwtekst, waarmee ze ooit in het huwelijk bevestigd waren:

‘Mogen liefde en trouw je nooit verlaten, wind ze om je hals en schrijf ze in je hart. Denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant hij voor jou de weg’. En in die wetenschap hebben wij haar toevertrouwd aan het stof der aarde, dat van Gods wege immers de bouwstenen bevat voor de nieuwe wereld.

Rob Visser

 

IN MEMORIAM ALIDA PIPPEL-MUILENBURG

Op 8 december 2022 overleed Alida Pippel-Muilenburg in de leeftijd van 91 jaar.

Op de rouwkaart werd de term ‘rouwdienst’ gebruikt, maar eigenlijk mochten we veeleer spreken van een dankdienst. Voor haar leven. Want een mooi en gezegend leven heeft Alida gelukkig gekend. Ik leerde haar kennen op de gespreksochtenden in het kerkgebouw, waar ik begin 2018 voorstelde aan de aanwezigen om zelf een bijdrage te leveren. Niet altijd die dominee met zijn verhalen, maar juist de gemeente. Nou, dat liet Alida niet op zich zitten en de volgende keer had zij een prachtige en indrukwekkende bijdrage. Mooi voorgedragen met die gebroken stem, die helemaal bij haar paste en in zijn broosheid heel indringend overkwam. In de jaren, die volgden bezocht ik haar thuis, want naar de kerk komen werd zeker in de Coronajaren bezwaarlijk. Altijd had zij bijzondere verhalen en aparte ervaringen. Daar vertelde zij over en soms zonk mij de moed in de schoenen. Wat een zorgen kunnen mensen hebben. Maar Alida veerde tijdens onze gesprekken weer op en hernam zichzelf. Volhouden was haar sterkte kant. Het dorp kon dat ook zien met eigen ogen, want iedere dag liep zij haar vaste rondje, want dat was het advies van de dokter. En als het buiten slecht weer was, dan liep ze in plaats daarvan tien maal de trap op en neer. Want bewegen zou ze. Alida, die ruim 31 jaar geleden haar man verloor, kende in haar leven heuvels en bergen, maar de woorden van psalm 121 waren haar op het hart geschreven, want zo lezen we daar: ‘mijn hulp komt van de Here’.

In die wetenschap heeft zij geleefd en in die zekerheid is zij in alle rust heengegaan. We wensen haar zoon Gijs met Wil en haar dochter Wilma met Paul toe, dat zij troost mogen vinden in dezelfde woorden, die de leidraad vormden voor het leven van onze Alida.

Rob Visser